Ik beleef een bijzondere tijd want ik heb studieverlof (daarover later meer). Dat betekent onder meer dat ik ’s zondags niet in eigen gemeente voorga en ik heb me voorgenomen, die periode ook te gebruiken om de kerkelijke buren te bezoeken. Gisteravond me dus per internet georiënteerd. Het scheelt per gemeente nogal, welke informatie je dan vindt. De eerste die ik zocht, meldde alleen: Zondag 9 mei 2010: Slaap kerkje slaap… Tja, dat doen we dan een andere keer wel eens. Een volgende meldde dat het over Moederdag ging maar dat hadden wij bij het ontbijt al gevierd. We besloten naar de Vergadering der gelovigen te gaan, vlak bij ons huis in De Ontmoeting. Op hun site las je trouwens niets over thema of spreker of tekst maar als ik het goed begrijp staat dat ook niet tevoren vast. Over de zondagse dienst lees je eigenlijk alleen dat er wekelijks Avondmaal gevierd wordt en dat, als je daaraan wilt deelnemen, je eerst een gesprek moet aanvragen. Dat klinkt misschien niet zo vriendelijk maar wij wilden toch een beetje voorzichtig beginnen. Bovendien herken ik het wel: ik heb vroeger ook gezegd: “iedereen is welkom aan de tafel van de Heer, maar dan als in een gezin en niet als in een cafetaria, dus stel je je eerst voor”. Die gedachte vind ik nog steeds wel mooi, alleen niet langer vol te houden. Ik proefde vanmorgen ook aarzeling over deze regel.
Hoe dan ook: de Vergadering in Apeldoorn bood een samenkomst in een eerbiedige maar heel ontspannen sfeer. Zo op het oog heeft niemand de leiding; gedurende een uur staat er af en toe iemand op met een woord uit de Bijbel en enkele gedachten daarover, plus een lied. Twee wizzkids vinden dat nummer razendsnel op de beamer en de pianist kent bijna alle liederen. Het lijkt erop dat de een bij de ander aanhaakt en de dienst zo als een bloemenketting aaneen rijgt. Annette en ik waren wel geregeld in de war: iemand kondigt aan dat we de dienst beginnen met een drietal liederen en ineens blijkt dat nog daarvóór een paar collecten gehouden worden. Wij geven de zakken verkeerd door maar worden vriendelijk gecorrigeerd. Op een ander moment in de dienst blijkt ineens het Avondmaal te beginnen, zonder dat iemand dat aankondigt of uitlegt. Een kind van negen maanden wordt opgedragen, maar dat gaat wel met aankondiging en uitleg. Na ruim een uur verlaat iedereen die zich jeugdig voelt de zaal en begint de preek: sobere uitleg over Bijbelteksten rond het thema “ouders en kinderen”. Ook de preek gaat volgens de methode van aaneenrijgen van teksten en thema’s die op elkaar aansluiten.
Ik houd een aantal goede Bijbelse gedachten over aan de dienst en we voelden ons welkom in een christelijke gemeenschap waar de Nederlandse versie van “Amazing Grace” gezongen werd – en dat alleen al staat als een huis. Daarnaast denk ik na over de hobbels die je als buitenstaander ervaart bij het deelnemen aan een gemeenschap die je niet kent; ik twijfel er niet aan dat dat in de Tabernakelkerk ook zo is en daar wil ik eens over door denken.