Afgelopen zaterdag nam de Landelijke Vergadering van de NGK besluiten over homoseksualiteit: we zien geen ruimte om de ambten open te stellen, we willen wel meer werken aan een veilige plek, ook voor wie in een relatie leven. Ik was voorzitter van de vergadering en dat beperkt de ruimte voor eigen inbrengen. Op het eind kreeg ik ruimte om drie gedachten te delen, die mij na aan hnet hart liggen en die ik hier graag doorgeef.
Je eigen kinderen
Ik ken intussen een aantal predikanten uit onze kerken, die zelf kinderen hebben die homo zijn. De een vond het moeilijk om thuis te vertellen naar welke vergadering hij ging, wetend dat een van zijn kinderen dan zou vragen “ging het weer over mij?”. Een ander zei tegen me: “in mijn eigen gemeente gaat het ook over homoseksualiteit, maar dan zeg ik maar niet zoveel omdat ze dan toch reageren ‘ja, allicht, maar jij bent natuurlijk bevooroordeeld omdat het over je eigen kind gaat’”. Ik vind dat heel erg, dat dat zo gaat. En dat geldt niet alleen voor dominees maar ik vrees dat er veel meer ambtsdragers en gemeenteleden zijn die het lastig vinden om zich te uiten omdat het ook hun eigen kinderen aangaat. Dat is doodzonde, want juist hun inbreng hebben we nodig. Het gaat tenslotte ook om Gods geliefde zonen en dochters. En misschien kun je pas echt begrijpen hoe God de Vader naar homo’s kijkt als je zelf kinderen hebt die zo zijn. Gods vaderhart! Daarom wil ik zeggen: vaders en moeders, zwijg niet maar neem deel aan het gesprek vanuit uw hart.
Ik heb nooit ouders ontmoet die van vreugde opspringen als hun zoon of dochter uit de kast komt. Ik weet wel dat de meeste ouders bovenal denken: als hij of zij maar gelukkig mag worden. En daarbij dan vooral: als ze maar niet in die ijskoude promiscue wereld terecht komen. Als ze maar bij God en het geloof blijven, met een veilige plek in de kerk zonder afgewezen te worden.
Voorbeeldfiguren
Ik kom hiermee op mijn tweede punt: voorbeeldfiguren. In mijn eigen gemeente Apeldoorn bestaat al vele jaren het beleid om homo’s, ook als ze een relatie hebben, welkom te heten aan het Avondmaal. Daar werd wel bij uitgesproken dat we terughoudend zouden zijn met hen te benoemen in voorbeeldfuncties, zoals het jeugdwerk. Wij zijn daar onlangs op teruggekomen, ten eerste omdat in de praktijk onze voornaamste voorbeeldfiguren homo waren. Maar ook omdat we ons realiseerden hoe belangrijk het juist voor jonge christenen is die ontdekken dat ze homo zijn, om voorbeelden te hebben van hoe je daar als christen mee kunt leven. Op een website van de EO was het trieste verhaal te lezen van een jongeman uit reformatorische kring die na zijn coming out als vanzelf in de homo-scene terecht was gekomen met alle kwalijke kanten daaraan. Intussen gruwde hij daarvan, maar het punt is: welke voorbeelden had hij nu eigenlijk gehad van christenen die ook zo zijn? Geen enkele. Eigenlijk heb je dus juist als voorbeeldfiguren homo’s nodig die èn overtuigd christen zijn èn op een geloofwaardige manier als homo leven. Zeker, dan mag je dankbaar zijn voor homo’s die met overtuiging gaan voor een leven als single. Maar dat is een charisma dat niet allen gegeven is en daarom zou ik zeggen: wees óók blij met christenen die een voorbeeld zijn van een relatie in liefde en trouw waarin Christus geëerd wordt.
Ik aanvaard als een gegeven dat onze kerken niet hebben kunnen komen tot openstelling van de ambten, maar laat alsjeblieft die openheid er zijn die, God geve het, voorkomt dat mensen geen ander voorbeeld hebben dan dat van de homoscene.
Je identiteit als homo
In het rapport van de commissie en in onze eigen vergadering ging het meer dan eens over het onderwerp identiteit. En dan met name over de uit Amerika overgewaaide gedachte dat je je homoseksuele gevoelens vooral moet erkennen, maar dat je daar nog niet je identiteit aan hoeft te ontlenen. Immers je identiteit in Christus is meer en vooral hoger dan je seksuele oriëntatie. Terwijl je je gevoelens niet kunt veranderen — zo is de gedachte — kun je wel degelijk kiezen of je gaat leven volgens het gay-script of volgens het Christus-script. Ik weet dat dit voor sommige christenen die homo zijn en single blijven een belangrijk houvast is en daar heb ik diep respect voor. Maar tegelijk staan de woorden zo ontzettend open voor het misverstand dat je zou moeten kiezen tussen homo zijn of christen zijn. En ik zou uit de grond van mijn hart tegen mijn homoseksuele broers en zussen willen zeggen: geloof dat niet! In Christus ben je door God aangenomen als zijn kind en erfgenaam en hij zegt in Christus ook tegen jou: jij bent mijn geliefde zoon of dochter, in wie ik vreugde vind.
Mooi en duidelijk stuk.
Dankjewel, Willem, voor deze weergave van je gedachten. Vooral het punt van de voorbeeldfunctie spreekt me erg aan! Ik bid vooral om meer openheid, van alle kanten..
Ligt het nou aan mij, of ontbreekt de Bijbelse visie volledig in dit artikel?
Ik zie vooral veel humanisme, maar geen Bijbelse onderbouwing.
Ik sluit me aan bij John.
Het zijn mooie woorden vanuit humanistisch oogpunt, maar ik vind geen bijbels fundament voor de hierboven genoemde uitspraken.
Deze kwetsbare groep heeft behoefte aan de waarheid en die vinden we terug in de bijbel. De vraag is alleen of we die wel zien..
Goed stuk, dank je.
Geen bijbelse visie hier inderdaad, daar is het ook niet de plek voor. Lees het rapport over ambt en homoseksualiteit op de website van de ngk.nl
John en Peter, hoe meer Bijbels wil je het nou onderbouwd hebben dan met deze woorden: ” In Christus ben je door God aangenomen als zijn kind en erfgenaam en hij zegt in Christus ook tegen jou: jij bent mijn geliefde zoon of dochter, in wie ik vreugde vind.” Daar lees ik toch duidelijk uit, dat we een liefdevolle God en Vader hebben, die niet zegt dat er voor iemand geen plaats is…
Misschien wordt de lengte, breedte en diepte van Gods’grootheid en schoonheid wel beter zichtbaar door het getuigenis van christenen die homo zijn.
Dank je, Willem, fijn dat jij de gave van helder verwoorden hebt.
Ik heb geen persoonlijke ervaring met homosexualiteit ook niet in mijn omgeving. Toch raakt dit mij, ik geloof dat Jezus mensen niet afwijst op welke manier dan ook. Afgewezen worden door de kerk, wat een veilige liefdevolle plek zou moeten zijn, is des te erger. Liefde is liefde. En alleen als je de jans krijgt om dicht bij Hem te blijve kan je de waarheid ontdekken wat deze dan ook mag zijn. Als je een ambt vervuld wordt je gezegend met Zijn aanwezigheid simpelweg omdat je tijd en energie investeerd in Zijn weg.
Dankje Willem,
Een belangrijk geluid.
Bewust spreek ik hier niet van ’tegengeluid’. Het is mijns inziens namelijk in geen enkel debat, zeker niet waar het kerk en Gods Liefde betreft, zinvol om te vervallen in standpunten.
Het gaat er hier namelijk niet om of je voor of tegen mÃj bent.
Veel belangrijker is (m.i.) om met hart, ziel en verstand te komen op een punt dat het gaat om liefde & leven.
Want dat gehang bij die boom van kennis van goed en kwaad…
Echt zó B.C.
Een goede boodschap, en naar mijn inziens wel onderbouwt.
Vind het goed dat er kerken zijn die zich openstellen voor de medemens, ongeacht hun geaardheid.
Ik probeer ieder in zijn waarde te laten, en ook ieders interpretatie, maar helaas doet niet iedereen dat, en dat maakt me soms wel eens verdrietig. Te zien dat we soms zo hard kunnen zeggen tegen elkaar dat staat in de Bijbel, dus handel er maar naar.
Wie zijn wij om elkaar om te oordelen. Maar ik weet dat er soms mensen zijn die dan meteen weer een Bijbelse tekst klaar hebben, om je mee om de oren te slaan. Dus dat heb ik opgegeven, maar ik juich het toe als kerken zich openstellen voor een ieder, en ook inzien dat we allen kinderen van God zijn.
Bedankt voor deze duidelijke woorden. Heb altijd het gevoel gehad dat mijn zoon nergens echt welkom was binnen de kerk. Dat gevoel heeft hij zelf ook. Ik mag wel lid zijn, maar geen belijden lid (hij is geen lid van de NGK).
Er wordt zo makkelijk geoordeeld en veroordeeld.
Dank je wel Willem!
Hieronder een reactie op CIP van Herman van Wijngaarden en mijn reactie daarop.
Herman van Wijngaarden ·
Staflid/redacteur at HGJB
Het charisma om te leven als single? Wat is dat? In de Bijbel kom ik dat nergens tegen, óók niet in 1 Korinthe 7. Daar is de vraag eerder of je het getrouwd zijn wel aankunt, dan of je het ongetrouwd zijn wel aankunt. Verder respect voor het artikel hoor, maar laten we de zaken van single of getrouwd zijn wel in bijbels perspectief blijven zien. Persoonlijk ken ik erg weinig mensen die ‘het charisma om te leven als single’ hebben – misschien wel niet één. Ik ken wel veel mensen die graag getrouwd hadden willen zijn, maar daar om welke reden dan ook (bv. een homoseksuele gerichtheid) niet toe zijn gekomen. Zij hebben de opgave van onthouding, meestal niet de gave (als die al bestaat).
Aad van den Bos
Emeritus predikant PKN en werkzaam als Geestelijk Verzorger
Van Wijngaarden geeft naar mijn inzicht een wijze reactie, die recht doet aan de bijbelse begrippen van liefde en trouw. Bij die begrippen past inderdaad onthouding van seksuele relaties die volgens de Bijbel de ander (uiteindelijk) geen goed, maar kwaad doen. (Ook al zegt het gevoel vaak iets anders.)
Smouter gebruikt deze begrippen los van de bijbelse context daarvan, om mensen te kunnen laten ontkomen aan de in de Bijbel gevraagde liefde voor God en de daarmee verbonden trouw aan Gods goede geboden.
Dit onterechte gebruik van bijbelse kernwoorden komt helaas steeds meer in de kerken voor. Dit klinkt wel mooi en pastoraal, maar beneemt mensen het goede zicht op wat er met die begrippen bedoeld wordt.
Aansluitend bij collega Aad van den Bos:
Er zijn twee ontsporingen:
1 Gods wet handhaven zonder liefde en
2 de liefde invullen zonder Gods wet.
Het radicale midden is de weg waarop Jezus ons roept: Hij is niet gekomen om wet en profeten af te schaffen, niet om ze te handhaven, maar om ze te VERVULLEN. Voor ons en in ons. Hij roept ons zonder voorwaarde in zijn gemeenschap. Dus niemand die het bij Hem wil zoeken, wordt de deur geweigerd. Een kerk die dat wel doet, ontspoort. Kom zoals je bent. Iedereen die met een ernstig voornemen naar al God geboden wil leven in het besef dat zelfs de allerheiligsten hiermee nog maar een klein begin kunnen maken, is welkom aan het avondmaal.
In zijn gemeenschap biedt Hij vervolgens het perspectief op het komen tot Gods volle bedoeling met je leven, Daar doet hij niets van af.
Maar tegelijk biedt Hij ook een begaanbare weg. Zijn last is licht en zijn juk is zacht.
In het OT maakte de Heer de weg begaanbaar door ruimte te geven voor polygamie als onderdeel van de cultuur toen. In het NT maakte de Heer de weg begaanbaar door de slavernij niet per direct te verbieden.
Hij stelt geen onmogelijke eisen en de kerk die dat wel doet, bv naar homoseksuele stellen, ontspoort.
Maar de kerk die Gods genadige meegaandheid tot einddoel verklaart, komt er ook niet.
Zijn genade biedt ruimte, biedt een begaanbare weg én houdt het einddoel van de vervulling van zijn wet als de hoogste prijs voor ogen. Hij gaat met ons voor goud. Om het met visje te zeggen: “God houdt zoveel van je dat Hij je neemt zoals je bent, maar Hij houdt te veel van je om je zo te laten”. Wij hebben het nog niet gegrepen, maar jagen er naar, in de zekerheid dat Hij ons gegrepen heeft.
In die ruimte van Gods genade als kerk samen op weg zijn vraagt om wederzijds begrip en meegaandheid: de kerk aanvaardt een samenlevingsvorm (homohuwelijk) die niet naar Gods hoogste bedoeling is en het homostel aanvaardt dat de kerk dit zo eerlijk blijft verkondigen. Dat is de pijn die de liefde kost om in de gebrokenheid en voorlopigheid van dit bestaan samen Jezus te volgen en te groeien naar de eenheid van de volmaakte mens, van de tot volle wasdom gekomen volheid van Christus. “Hij die ons roept is getrouw, Hij zal het doenâ€!
Ton Vos, predikant NGK Ede
Ook de reactie van collega Ton Vos vind ik wijs. Die getuigt ook van meelevendheid. En toch …
Deze zin lijkt me een kernzin in zijn reactie: “In die ruimte van Gods genade als kerk samen op weg zijn, vraagt om wederzijds begrip en meegaandheid: de kerk aanvaardt een samenlevingsvorm (homohuwelijk) die niet naar Gods hoogste bedoeling is en het homostel aanvaardt dat de kerk dit zo eerlijk blijft verkondigen.â€
Waarom wordt er gesproken over Gods ‘hoogste’ bedoeling? Dit wekt de indruk dat een homohuwelijk toch ook wel ‘een beetje’ in Gods bedoeling kan passen. Maar, is het aangaan van een homoseksuele relatie niet altijd geheel tegen Gods bedoeling? (Net zoals ook vormen van heteroseksuele relaties geheel tegen Gods bedoeling kunnen zijn.)
Wat mij ook bezighoudt is de vraag: Als God meegaand (of: tegemoetkomend) is m.b.t. homoseksuele relaties, kan Hij dat dan ook zijn tegenover pedoseksuele relaties? Ik weet wel dat daarin van grote ongelijkheid in leeftijd (met alle daarbij behorende verschillen in stadia van persoonlijkheidsontwikkeling enz.) sprake is, maar ook voor pedoseksuele vrouwen en mannen is onthouding een (vrijwel) ondraaglijke last en een (vrijwel) onbegaanbare weg!
Kan God, kan de kerk ook naar de pedoseksuele naaste tegemoetkomend (of: meegaand) zijn? Of moeten deze naasten wel een zware last en een hard juk dragen? Waarom kan van deze naasten (en er zijn nog vele andere voorbeelden te noemen!) wel gevraagd worden om ‘voor goud te gaan’ en te beantwoorden aan Gods ‘hoogste’ bedoeling en van homoseksuele naasten niet? De opgave voor de ene naaste is niet minder zwaar dan die voor de andere, toch?