Vandaag is het zaterdag 1 april. We denken deze week na over de opwekking van Lazarus uit de dood en Willem Smouter vertelt vandaag uit Johannes 11,45-53 over de wonderlijke afloop van het verhaal: Lazarus is tot leven gewekt en Jezus moet sterven.
Het kan gebeuren in je leven dat je iets vreselijks meemaakt waar je nog jarenlang last van hebt. En toch, jaren later zie je misschien dat die akelige ervaring ook iets heel moois heeft opgeleverd. Schade en schatten liggen namelijk soms dicht bij elkaar. En in geloof kun je dan zelfs zeggen: het lijkt toch of God er een bedoeling mee heeft gehad. Dat neemt de pijn dan niet weg, maar het werpt er net een ander licht op.
Zoiets gebeurt ook in onze tekst maar dan in het groot als de hogepriester oordeelt dat Jezus moet sterven.
Het gebeurde vlak nadat Jezus zijn vriend Lazarus had laten opstaan uit de dood. Veel mensen, zo staat er, kwamen daardoor tot geloof maar er waren ook mensen die meteen naar de kliklijn belden, naar Meld Misdaad Anoniem, om te vertellen wat Jezus gedaan had: een dode opgewekt! En de autoriteiten schrikken zich naar: als we zo doorgaan gaat iedereen straks in Hem geloven en dan gaan de Romeinen ingrijpen om de tempel en ons hele volk te vernietigen. Dus weg met die man!
Het lijkt absurd: dat je iemand wilt doden omdat Hij mensen tot leven wekt. En het is ook absurd, maar hun bezorgdheid is niet uit de lucht gegrepen. Het is destijds inderdaad meer dan eens gebeurd dat iemand als Messias veel medestanders kreeg en dat die aanhang vervolgens door de Romeinen bloedig in de pan gehakt werd. Hoe dan ook: Kajafas de hogepriester zegt erover: “Besef toch dat het in jullie eigen belang is dat één mens sterft voor het hele volk, zodat niet het hele volk verloren gaat”. Een kille realist, zullen we maar zeggen.
Maar Johannes kijkt er in geloof op terug en geeft als commentaar: “Dat zei hij niet uit zichzelf: als hogepriester in dat jaar sprak hij de profetie dat Jezus zou sterven voor het volk, en niet alleen voor het volk, maar ook om de verstrooide kinderen van God bijeen te brengen”. Niet dat de man het zelf zo bedoelde, maar God had er een bedoeling mee dat er letterlijk één mens zou sterven om daarmee velen te redden.
Bij de ingang van de Stille Week is dit iets om over na te denken: je kunt het verhaal van Jezus lezen als het verhaal van een onbegrepen idealist die door boosdoeners maar naar aan z’n eind is gekomen. En dat is ook zo. Maar het is tegelijk het verhaal waarin Gods redding voor het volk, ja voor alle kinderen van God machtig wordt uitgevoerd. Genoeg te overdenken, lijkt me, voor een complete Stille Week.