Gisteravond waren we op de Marriage-course en wel de avond over ouders en schoonouders – altijd een dankbaar onderwerp. Als onderdeel daarvan was er een oefening, waarbij je in 2 x 20 punten kon nagaan hoe de relatie van je (schoon)ouders met jou en met elkaar was. Heel zinnige punten waarvan ik het belang herken in de praktijk: of ze jou als kind complimentjes gaven, je eigenheid respecteerden, hun eigen fouten konden toegeven en of ze tijd met elkaar doorbrachten, elkaar lichamelijk hun liefde toonden en of ze eerlijk en rechtstreeks met elkaar praatten.
Dat zijn inderdaad belangrijke waarden en je bent te feliciteren als het op je ouders van toepassing is. Toch begonnen Annette en ik steeds meer te glimlachen bij het lezen van deze 40 punten. We realiseerden ons: of onze eigen ouders daar nu wel of niet aan beantwoordden, het komt nauwelijks overeen met wat destijds als de waarden voor goed ouderschap golden. Misschien hadden je ouders “samen regelmatig plezier” maar ’t is de vraag of ze dat als een waarde van hun huwelijk zagen. Dus het is best ingewikkeld om ouders van toen af te meten aan waarden die destijds niet golden.
Maar goed, wij hadden gisteravond wat tijd over en toen hebben we geprobeerd om op een rijtje te zetten wat destijds (jaren ’50 – ’60) in een christelijk gezin de kenmerken van goede ouders waren.
Wel te verstaan: ik bedoel niet dat het zo was, laat staan dat onze ouders zo waren, maar wat wij ons menen te herinneren als de tien kernwaarden van toen.
Denk eens mee, misschien heb je er iets aan af of toe te doen.
Tien oude kernwaarden
- Trouw: er was wel eens wat, maar ze kwamen altijd weer samen
- Godvrezend: ze sloegen nooit een kerkdienst over
- Vlijtig: mijn ouders werkten dag en nacht
- Bescheiden: ze kenden hun plaats
- Eerlijk: ze waren streng maar rechtvaardig
- Liefdevol: ze hebben ons alle kansen gegeven
- Netjes: je kon er van de vloer eten
- Niet klagen: niet klagen maar dragen, en bidden om kracht
- Niets laten merken: ze zouden nooit de vuile was buiten hangen
- Nog iets?: denk eens mee…
Enfin, wie uit die tijd dateert herkent er vast wel iets van. En wat leert ons dat nu? Dat is nog niet zo simpel want hoe je het wendt of keert: de waarden zijn gewoon veranderd. Het heeft weinig nut om de opvoeding van toen af te meten aan “authentiek zijn, tijd voor elkaar nemen” en dat neemt niet weg dat het vandaag wél heel belangrijk is om authentiek te zijn en en tijd voor elkaar te nemen. Tegelijk ben ik nu al benieuwd hoe onze kinderen als ze straks vijftig zijn, terug kijken op de waarden uit die boekjes van nu.