Het kerkenpad is op vakantie in Oxfordshire en dat leverde vandaag twee heel verschillende diensten op. We kamperen hier niet al te ver van Oxford, dus gisteren het Ashmolean Museum gezien en gisteravond de bijbehorende aflevering van Morse gekeken (The Wolvercote Tongue) — wat wil een mens nog meer. Maar op zondag zoek je toch wat anders. We werden met de NBG-tekst @tabkerk aangespoord om “elkaar te bemoedigen in onze onderlinge bijeenkomsten” en kozen als invulling daarvan om ’s morgens de dichtstbijzijnde kerk te bezoeken en later op de dag het avondgebed in Christ Church Cathedral.
Voor de morgendienst pakten Annette en ik de fiets naar Winton on the Green waar het lokale kerkje ons hartelijk welkom heette. Je begrijpt: een gezinsdienst met 1½ kind, een paar alleraardigste mensen en een lekeprediker. Twee gasten uit Holland maken er een groot verschil… En toch: het was goed om hier met broeders en zusters samen te zijn, te bidden en te zingen. De lekepreker (Paul nog wat) was van beroep uitgever, vertegenwoordigt bepaalde christelijke auteurs bij onder meer Arkmedia en Callenbach. Twittervriend @paulabspoel moet hem haast kennen?
Anyway, voor het avondgebed in Oxford namen we ook onze jongelui mee naar Christ Church in Oxford. Ik herinner me van New Wine heel goed Simon Ponsonby die daar doceert, maar hem troffen we uiteraard niet aan. De Evensong is normaal een attractie vanwege de koren die het uitvoeren, maar vandaag heette het Said Evensong — geen koor maar gesproken teksten en samenzang. Prachtige ambiance, redelijk wat mensen en een stemmige liturgie. Mooi om het Book of Common Prayer weer eens in handen te hebben, goed om de Bijbel te horen en om te knielen voor gebed. 
Een plus van beide anglicaanse diensten vond ik dat de echte wereld in de gebeden voor God kwam. De troepen in Afghanistan, de nood in Pakistan, en ook de mensen om de hoek die eenzaam zijn of op andere manier te lijden hebben. Heer ontferm u.
We hebben ons in beide diensten bemoedigd gevoeld. Tegelijk besef ik best dat mijn gezin en ik het niet zouden volhouden in een dorpskerkje met alleen bejaarden of in een liturgische setting zonder personal touch. We horen bij de koffie van mensen dat hun eigen jongelui het ook moeten hebben van de New Wine-ontmoetingen elders. Het is zoeken met de kerk van Christus — of het nu in Apeldoorn of in Winton on the Green is — en tegelijk zie je en geloof je dat Gods werk doorgaat.